Daniel Arends over vaderschap
De Bevalling
Ik had het toen mijn kindje geboren werd, toen moesten ze echt van de verloskundigenpraktijk aan mij vragen, meneer Arends: “Liever vanaf de weeën geen grapjes meer.” Ik zeg: “Nou, ok, je weet niet wat je mist, maar goed.” En toen zeiden ze: “Ja, maar dit bedoelen we nou. Die bevalling dat is gewoon nogal wat. En we willen dat u dat beseft. We willen niet dat u straks schrikt?” En ik dacht: Nou dat schrikken waar heb je het over? Ik bedoel, weet je wel wie de f*ck ik ben? Ik mijn f*cking Daniël Arends. Ja, ik ben van voor het internettijdperk. Ik heb me destijds uit nood nog af moeten trekken op ‘De Bevalling’ op SBS 6. Ja toch? Ik zeg nog: “Ik hoop dat jullie niet schrikken? “
Mijn vrouw die wilde dan thuis bevallen terwijl het ziekenhuis toch prima is want daar hebben ze allemaal spullen en zo. Toch, ze hebben spullen en mensen die gestudeerd hebben en zo. Terwijl thuis, bij mij, heb je alleen mij en een breinaald. We kunnen helemaal niks doen snap je. Maar ja, als je vrouw dat wil, dan moet je als man natuurlijk zeggen van: “Ja, het is jouw lichaam, bla bla bla bla bla bla bla,…” en voor dat bla bla bla raad ik je aan om wel zelf iets te bedenken. Die fout heb ik al gemaakt.
Kijk mijn vrouw is een schat, maar ze is een beetje zweverig snap je. Ze had ook hele rare redenen om dat allemaal te willen. “Ja thuis heb ik alles bij de hand.” Dat je denkt: Zoals wat dan? Zoals de badkamer en de keuken en de scalpel en de eendenbek snap je. Die hangen dus allemaal aan zo'n magnetische messending in de keuken voor als we weer eens eendenbeksalade eten.
En mijn vrouw, die begint dus met bevallen. Ja, moet je vooral doen. En op een gegeven moment moesten we natuurlijk tóch naar het ziekenhuis. Want ja, er was dan in het vruchtwater gepoept en … door mijn kind… niet… Nee, geen grapjes meer vanaf de weeën. Nou wij stappen in de taxi en we rijden naar het ziekenhuis. Mooi moment om ook rustig even tegen mijn vrouw gewoon, even elkaar aankijken, zodat ik rustig tegen haar kan zeggen van: “ZIEJEWEL!”
En op een gegeven moment, zij bevalt. Jij weet hoe wonderlijk dat is wat vrouwen daar doen, ook met elkaar. Want vrouwen, vrouwelijke intuïtie, daar begrijpen wij mannen helemaal niks van, helemaal niks. De wil en de wens van de ander bloot te kunnen leggen om op die manier samen verder te komen. Ik weet niet eens wat ik zeg. Mijn bek doet dingen die ik uit mijn hoofd geleerd heb. Want ik begrijp het niet. En het is toch echt waar. Ja, ik weet nooit hoe ik hierover moet vertellen, omdat, ik wil niet dat het een soort pathetisch verhaal wordt.
Maar het is indrukwekkend, toch meneer, of is dat het niet? Heeft u gehuild? Nee! En ben je blij met je hart van steen?
Vader
Ik wou alleen zeggen dat de geboorte van je kind heel veel impact heeft. Dat wou ik alleen maar zeggen. Ja, ik was ook helemaal In de war en ik moest even iets ophalen thuis. En ja, ik woon dus tegenover het ziekenhuis, Maar ik verdwaalde ook gewoon bijna. En ja, bijna hè. Want godzijdank was mijn vriendin uitgescheurd vanaf de vagina precíes tot aan onze voordeur. Dus heb ik via die richel naar huis kunnen waggelen. Ja, nu zit ik dus thuis met dat kind en niks gaat dus vanzelf als je een man bent. Niks gaat intuïtief. Bij vrouw gaat het allemaal intuïtief. Maar wij mannen, wij kunnen helemaal niks. Dan hou ik het zo een beetje vast, en dan doe ik het nou nog mooier dan het is, want Ik heb hier dan zo de voeten. En laatst ook, was ik het zo aan het voeren met een lepel en dat doe ik dan zo onhandig. Had de tegenoverbuurman gewoon de dierenambulance gebeld, omdat hij dacht dat ik foie gras aan het maken was.
Het gekke is, ik moet ineens aan míjn vader denken. Nu ik een kindje heb, moet ik ineens aan mijn vader denken. Dat is zo gek. Je zou toch denken dat al je concentratie, dat dat naar de generatie onder je zou gaan? Maar dan moet ik ineens aan mijn vader denken. Ja en mijn vader is natuurlijk ook vader en die is nu dan, ja,… stervende. En ja, hij is niet ziek of zo, maar hij is 70 dus. Ja, en in ontkenning jongen die man! Had ie laatst een nieuwe keuken gekocht. Wat is dat nou weer, joh? Zeg het maar: “Pap, is het niet veel voordeliger voor jou om gewoon in plaats hiervan gewoon ja, voor de rest van je leven uit eten te gaan?” En toen zei die: “Nou, dat weet ik niet.” Ik zeg: “Nou ja, ik weet het wel, pak je rekenmachine maar.” Had hij het uitgerekend. Dat was ook zo treurig. Het precies even duur. Ga je toch janken jongen. Was hij helemaal blij. “Ja, ik heb blijkbaar niet de verkeerde keuze gemaakt.” Zeg ik: “Nee, dat heb je zeker niet, maar weet wel dat als je nu ook nog maar één keer in je hele leven uit eten gaat, dat je boven je budget zit, ouwe.”
En ik ga hem missen joh. Ik ga die vader van mij, ik ga hem missen. Ik weet ook zeker dat het veel erger is om je adoptievader te verliezen dan wanneer je het gewoon je eigen vader is, weet ik zeker. Daar heeft de natuur natuurlijk helemaal geen plekje voor bedacht. Dat moet ik allemaal zelf doen. En als ik hem nu zie met mijn kindje. Dat is zo ontroerend. Dat doet hij zo goed. Mijn ouders allebei hoor, mijn kindje, echt doen ze zo leuk. Het is natuurlijk ook echt hun stokpaardje natuurlijk. Gewoon zorgen voor kinderen die ja, helemáál niet van hen zijn. Ja, kicken ze op, dat zie je gewoon. Maar ja, ze kunnen het wel. Het is wel een talent. Dat talent heeft heel erg met mijn zus te maken. Mijn zus, die heeft twee kinderen en die zijn 4 dagen per week bij mijn ouders omdat mijn zus een aandoening heeft. En ja, een soort aandoening heeft ze, ik weet niet of je het kent, een soort aandoening waardoor ze zeg maar ja, voor het n**ken helemaal niet nadenkt van: Heb ik wel tijd en geld en zo. Ja, is heel erg als ze je dat hebt. Ja, dat had mijn biologische moeder ook…
Mag ik even een grapje tussendoor vertellen? Anders wordt het zo serieus. Ja, zijn we er klaar voor? Ja, nou komt het grapje. Ik ben een tv-programma aan het maken. Blijf even bij verhaal. Het verhaal is belangrijk, houd het verhaal vast. Ik ben het tv-programma aan het maken waarbij ik verstandelijk gehandicapten onder dwang steriliseer. En ik noem het: ‘Knoop in je zak’. Niet leuk. Nou, kom maar terug naar het verhaal.
Keuze voor een kind
Ik heb een kindje gekregen, vorige show. En ik wilde nooit een kindje. Weet je waarom ik geen kindje wilde? Omdat ik heel bang was dat mijn vrouw zou veranderen. Qua karakter bedoel ik, niet qua uiterlijk. Want dat zou ik haar geval alleen maar… Maar nee, ik zag altijd om me heen dat alles wat sexy is of spannend aan een vrouw, dat verdween zodra ze een kind kreeg. Dit willen vrouwen nooit horen. Kwade vrouwen worden hier nog kwader van. Die vinden het helemaal niet relaxed. Maar dat is natuurlijk wel zo. Als sneeuw voor de zon verdween alles. En er zijn altijd vrouwen die zeggen: “Ik heb een kind en ik ben ook nog heel sexy, dus wat lul je nou?” Oké, dan ben je een slechte moeder, whatever. “Maar, nee, nee ik kan het allebei!”. “Oké, dan ben je in de war. Is nog erger voor je kind.”
Ja, ik dacht gewoon, ik dacht vroeger altijd van: Jongen, doe nou niet zo tof, dit is gewoon verwend gedrag, van dat: “Ja, ik heb een kind, maar ik wil ook nog dit.” Wij mannen staan elke dag ook voor dat soort keuzes, maar we zeiken er het niet over ja. Wakker worden, je wordt nooit meer een prinses. Een keuze maken en die hoort jou niet te herinneren aan alle keuzes die je niet maakt. Gewoon ballen tonen. En op een gegeven moment dacht ik: Volgens mij weten vrouwen vanaf hun 12e iets wat ik toch niet snap. Dus ik dacht: Volgens mij moet ik wel een kindje krijgen, want volgens mij voel ik me een completer mens door, dacht ik. En daarnaast leek me toch ook wel heel relaxed om als je op het strand bent en in de zee aan het zwemmen bent, dat er iemand bij de spullen kan blijven wachten.
Waarom je een kind niet mag slaan
En mijn kind is nu twee of acht of zo. En ik merkte, daar heb je dus echt een soort discussies mee. Dat is echt te gek. Echt discussies gewoon. Laatst was ze heel kwaad en wilde ze per se een lolly als avondeten, wat natuurlijk niet ging gebeuren. Omdat het ja, én heel ongezond is, én we aten al knetterkauwgom. En dat is zo zielig voor mij, want ik heb maar één trucje. Dan ga je van: “Ik tel tot 3.” En dan ga ik helemaal nerveus tot 3 tellen omdat ik geen idee heb wat je daarna dan zou moeten doen. Weet je waarom je een kind niet mag slaan? Hebben ze echt onderzocht. Weet je waarom dat niet mag? Omdat als je een kind zou slaan, dan zou je de fantasie van je kind vermoorden. Omdat kinderen diffuus zijn, die denken, vinden, ervaren, voelen alles door elkaar heen. En zo kunnen ze niet leven. Dus die fantasie en die verbeelding die geeft dat vorm en die geeft dat zin en reden en de klap van een volwassen mensenhand is zo hard dat die fantasie onmiddellijk denkt: Hier valt niet tegenop te fantaseren. En dat kind gaat instinctief met de werkelijkheid dealen die niet eens bestaat.
Normen en waarden
En het is ook lastig, want je wil je kind ook opvoeden met de juiste normen en waarden. Jezus, ‘normen en waarden’, als er iets… dit is echte de grootste smalltalk die ik ooit gehoord heb, normen en waarden. Als er iets is wat lekker klinkt en totaal geen hout snijdt, is dat echt ‘normen en waarden’. Dat die in een zin zitten, die staan haaks op elkaar. Weet je wat waarden zijn? Dat zijn dingen als vrijheid, kwetsbaarheid, het vermogen om trouw te blijven aan jezelf dat zijn waarden. Weet je wat normen zijn? Dat zijn regeltjes voor mensen die al die dingen niet hebben. Maar een of andere sukkel uit de politiek heeft dat in een adem genoemd, waardoor wij dat ook zijn gaan doen. Dat is de hele reden om wie je bent en wat je doet zo onoverzichtelijk verstrengeld is met elkaar. Dat is de hele reden waarom alles om je heen nep is. Dat is de reden dat, elke keer als er iets is tussen jou en andere mensen dat je er niet uitkomt omdat je net niet bent wie je denkt dat je bent, maar dat je dat weer vergeten bent. Dat is de hele reden waarom alles nep is.
Groei is niks meer dan worden wie je bent
Toen ik een dochter kreeg toen is mijn visie over vrouwen helemaal veranderd. Ik snap vrouwen. Niet omdat mijn dochter een vrouw is, maar omdat mijn vrouw ineens moeder is. Alles wat ik eerst niet begreep, snap ik nu. Ik heb alles. Dus het type vrouw waar ik eerst opviel, ja, dat is een totaal ander type dan nu, snap je? Eerst viel ik echt een beetje op het type; ze moest, zeg maar, niet echt aan de drugs zijn, maar wel die vibe. Ja, vond ik gewoon spannend, ja toch? Ja, het is natuurlijk ook heel lekker om iemand te naaien waar je helemaal geen respect voor hebt, zodat het lekker niet boeit hoe je erbij ligt. Nou, nou, Hans, zo kan die wel weer.
En weet je wat ik nu een heel onaantrekkelijk soort vrouw vind? Dat zijn vrouwen zonder moedergevoelens. Je hoeft geen kind te hebben, maar vrouwen van rond de 30 die geen zorggevoelens hebben, dat vind ik echt het derotiserendste wat er is. D’r is niks zo lelijk voor mij als vrouwen van 30 die alleen nog met zichzelf bezig zijn. Die de hele dag: “Ja, en volgend jaar naar Barcelona. En dan ga ik mijn master halen en daarna met wat dingies naar Berlijn en dan heb ik nog een paar leuke clubs,...” Echt dat je denkt: Hou je bek, hou je bek. Zeg al die dingen die je net zei in een lege Pringles koker. Niemand wil het horen. Ja, je leeft voor jezelf, geen probleem, maar praat niet met mij alsof het niet zo is en vertel dit aan je andere onvruchtbare vriendinnen rond een kampvuurtje met een gitaartje en je a-muzikaliteit en een wasknijper op je neus tegen de stank van alle Lowlands-bandjes van 8 jaar oud.
En alle eigenschappen die ik vroeger inferieur vond bij mijn vrouw, die vind ik nu prachtig. Nu met mijn kind, en dan zie ik haar allemaal dingen tegelijk doen. Terwijl vroeger dacht ik, toen ze geen kind had: Multitasken, wat is dat nou weer? Doe nou gewoon één ding goed met je faalangst, toch? En dat eeuwige onheldere inefficiënte gevoelsgelul de hele f *cking dag door. Ja daarvan dacht ik vroeger: Hou je muil. Terwijl nu met mijn kind zie ik: Oh, tuurlijk, tuurlijk. Dit is zo prachtig. Dit is zo prachtig. Ik bedoel, ik snap nu, als mijn vrouw net zo goed zou spreken als ik, ja, dan zou mijn kind natuurlijk nooit leren praten. Mijn kind is juist gebaat bij die herhaling. En nu ik het zo voor mezelf samenvat, is het voor mij allemaal zo duidelijk. Groei is niks meer dan worden wie je bent. Gewoon jezelf ontdoen van al die onzin en worden wie je bent.
Teksten van Daniel Arends uit zijn shows: 'De Zachte Heelmeester' en 'Carte Blanche'
