Ouderschap is, …misschien zitten er mannen in het publiek die twijfelen of ze erin moeten. Ah, gewoon f*cking doen, ah ouderschap, ah. Doen, doen. Het is geven en nemen. Ouderschap, dat is eigenlijk wat het is. Je geeft je tijd, je aandacht, je vrijheid, je ambities, je levensvreugde…. Maar je krijgt er ook heel veel… ‘gevonden takken in je woonkamer’ voor terug. Dat is het dingetje namelijk want, het is leuk hoor en het stelt je ook in staat om allemaal dingen te doen die je helemaal niet hebt gedaan, ouderschap. Als je naar een speeltuin meegaat kan je eindelijk weer eens de glijbaan afglijden zonder over te komen als een hele vrolijke pedofiel. En mensen kijken wel, natuurlijk kijken mensen naar mij. Maar dat is ook omdat ik altijd de glijbaan afglijd met een halve liter blik Schultenbräu in mijn klauwen.  Want iedereen heeft zijn eigen stilo op papadag. Kijk, ouderschap is hartstikke leuk, maar het is ook niet te doen, zonder alcohol. Want, dat is wat wij hem geven.

Ik ben geen alcoholist, want daar heb ik de discipline niet voor. Maar ik heb wel heel veel geleerd van alcoholisten. Bijvoorbeeld hoe je alcohol moet verstoppen door het hele huis, tussen de kleren, in de ladekasten, een beetje zo. Dat doe ik nou ook. Ik heb overal door het hele huis blikjes bier verstopt, tussen de kleding, in de kasten en zo overal. Ik ben een soort eekhoorn met alcohol. Ik verstop overal blikjes bier, dan vergeet ik waar ze liggen en ben ik oprecht verrast als ik er eentje vind. Ook tussen de voorleesboekjes van mijn zoon bij het voorlezen. Zo zal mijn zoon mij ook altijd herinneren tijdens het voorlezen dat ik in een keer tussen de boeken “Hé, een blikje Warsteiner. Oké, daar gaan we (tssssjj). Hatsjikee, Flut van de Flettepet.”

Stijl van Opvoeden

Ouderschap is leuk. Doen! Altijd interessant. Iedereen heeft zijn eigen stijl van opvoeding. Ik stond laatst, mijn zoontje, die gaat hier in Oud Zuid naar school. Dus, bekakte buurt weten jullie. En ik sta te wachten tot die school uitkomt en naast mij staat zo’n oranje broek met zo’n sjaaltje rond zijn strot. Ik voel al dat hij iets, ken je dat, je voelt al dat ie iets gaan zeggen. Ik zet al microstapjes opzij, dan denk ik, ik naai hem f*cking eruit. Mijn zoon komt zelf wel thuis. De tering, weet je wel. Maar het was te laat, het was te laat. Op een gegeven moment zegt ie: “Mag ik eens vragen? Wat is jullie stijl van opvoeden?”
Sorry?”
“Wat is jullie stijl van opvoeden?” 
“We hebben niet echt een stijl. We hebben meer een combinatie van stijlen.” 
“Wat bedoel je daar nu mee? “ 
“Full contact met low kicks en wurgen.”
“Gast!”
“Nee, nou, ok. Wat wij doen, wat wij proberen, is aandacht voor het individu en geduld. Aandacht, geduld, aandacht, geduld, aandacht, geduld, aandacht, geduld. Flippen, schreeuwen, janken, als iedereen zijn bek nou niet dichthoudt gooi ik dit kapot. Dus het is Montessori met een vleugje Kim Jong-un. Heb je daar wat aan?”

Spookhuis

Nee, even serieus. We hebben nou een tweede die eraan komt. Heb je een fijne tip? We hebben trouwens wel voor zijn geboorte € 30.000 geïnvesteerd in het bouwen van een spookhuis boven op ons dakterras. Dat is goud. Dat moet je ook doen. Helemaal compleet spookhuis bovenop. Overdekt ook, karretje op rails erdoorheen. Van binnen helemaal uitgedost. Weerwolven, f*cking spoken, skeletten, lijken die omhoogkomen uit de kisten en Elmo met een l*l van 40 cm. We hebben hem één keer toen die twee was in zo'n karretje erheen gestuurd en sindsdien geeft hij geen kik meer. Moet je doen, en je hebt altijd iets om naar te verwijzen. “Als je je pap nou niet opeet ga je door het spookhuis.” Nou dan zie je ze vreten jongen. Moet je doen.